New York – szkic (313) 1997
Tytuł: New York – szkic (313)
Technika: ołówek, papier
Wymiary: 16,5 x 24,4 cm
Rok: 1997
Na szkicu, wykonanym ołówkiem na papierze o wymiarach 16,5 x 24,4 cm, widzimy abstrakcyjną wizję Nowego Jorku, skupioną na motywie wieżowca, który dominuje kompozycję.
Centralnym elementem jest wysoki, smukły prostokąt, symbolizujący nowojorski drapacz chmur. Jego forma jest uproszczona, niemal geometryczna, ale jednocześnie dynamiczna dzięki delikatnym przesunięciom i nieregularnościom wewnątrz bryły. Wewnątrz prostokąta widoczne są subtelne linie, sugerujące podziały na kondygnacje lub odbicia światła. Od podstawy wieżowca rozchodzą się w dół linie perspektywy, tworzące wrażenie głębi i podkreślające jego monumentalność. Linie te są delikatne, ale zdecydowane, nadają kompozycji stabilności. Z prawej strony wieżowca rozpościera się nieregularny, kłębiasty kształt, przypominający chmury lub dym. Ten element wprowadza do kompozycji dynamikę i kontrastuje ze statyczną formą budynku. Kształt ten jest oddany za pomocą gęstych, nieregularnych kresek, tworzących wrażenie ruchu i zmienności. Kompozycja jest statyczna w pionie, ale dynamiczna w poziomie, dzięki kontrastowi między geometrycznym wieżowcem a organicznym kształtem chmur/dymu.
Szkic emanuje pewnym poczuciem monumentalności i jednocześnie ulotności. Wieżowiec, symbol potęgi i nowoczesności, kontrastuje z efemerycznym charakterem chmur/dymu, co może sugerować refleksję nad przemijaniem i zmianą.
Tytuł „New York” nadaje dziełu konkretny kontekst, ale sama praca nie jest dosłownym przedstawieniem miasta. Artysta skupia się na oddaniu pewnego wrażenia, atmosfery, a nie na wiernym odwzorowaniu rzeczywistości. Wieżowiec może symbolizować ambicje, potęgę, ale także anonimowość i odosobnienie, charakterystyczne dla wielkich metropolii. Chmury/dym mogą z kolei symbolizować zmienność, niepewność, a nawet zagrożenie.
„New York – szkic (313)” to interesująca interpretacja miejskiego krajobrazu, która łączy elementy geometryczne z organicznymi. Subtelna kreska i kontrastujące formy tworzą kompozycję, która zachęca do refleksji nad relacją między człowiekiem a miastem, między tym, co trwałe, a tym, co ulotne.