New York – szkic (284) 1997
Tytuł: New York – szkic (284)
Technika: ołówek, papier
Wymiary: 16,5 x 24,4 cm
Rok: 1997
W tym szkicu widzimy nie jeden dominujący prostokąt, lecz kilka pionowych linii, symbolizujących szereg wieżowców. Linie te są różnej długości i grubości, co sugeruje zróżnicowanie wysokości budynków w panoramie miasta. Niektóre linie są zakończone zaokrągleniami, co może nawiązywać do charakterystycznych kształtów nowojorskich drapaczy chmur. Z prawej strony kompozycji rozchodzą się poziome, rozmyte linie, przypominające smugi deszczu, mgłę lub odbicia światła w wodzie. Nadają one kompozycji dynamiki i wrażenia ruchu. W przeciwieństwie do poprzedniego szkicu, gdzie mieliśmy kłębiasty kształt chmur/dymu, tutaj mamy bardziej płynne, rozmyte formy. Kompozycja jest bardziej dynamiczna i „rozproszona” niż w szkicu (313). Pionowe linie wieżowców kontrastują z poziomymi smugami, tworząc wrażenie ruchu i zmienności. Szkic ten wydaje się bardziej ulotny i impresyjny. Sugeruje raczej atmosferę miasta, jego dynamikę i zmienność, niż konkretny widok.
Porównanie ze szkicem (313):
W szkicu (313) dominuje pojedynczy, monumentalny wieżowiec. W szkicu (284) mamy szereg wieżowców, co sugeruje szerszy fragment panoramy miasta. Element dynamiczny:** W (313) jest to kłębiasty kształt chmur/dymu, kontrastujący z geometrycznym wieżowcem. W (284) mamy rozmyte, poziome smugi, nadające kompozycji wrażenia ruchu i ulotności. (313) jest bardziej statyczny i skupiony na pojedynczym elemencie, emanuje poczuciem monumentalności. (284) jest bardziej dynamiczny, ulotny i impresyjny, oddaje atmosferę i zmienność miasta.
Interpretacja (284):
Szkic (284) można interpretować jako próbę uchwycenia dynamicznego charakteru Nowego Jorku, jego nieustannej zmiany i ruchu. Rozmyte smugi mogą symbolizować zgiełk miasta, jego tempo życia, a także wrażenia, jakie wywołuje na obserwatorze. Pionowe linie wieżowców, choć liczne, wydają się niemalże rozpływać w tej dynamicznej atmosferze.
Oba szkice, „New York – szkic (313)” i „New York – szkic (284)”, stanowią ciekawe studium tego samego tematu, ale z różnych perspektyw. Pokazują, jak artysta mógł eksperymentować z formą i kompozycją, aby oddać różne aspekty i wrażenia związane z Nowym Jorkiem. Szkic (284) wydaje się być bardziej impresyjny i skupiony na oddaniu atmosfery miasta, podczas gdy (313) koncentruje się na monumentalnym charakterze pojedynczego wieżowca.