Arlekin, szkic (367) 1998
Tytuł: Arlekin, szkic (367)
Technika: ołówek, papier
Wymiary: 21 x 29,6 cm
Rok: 1998
Na szkicu wykonanym ołówkiem na papierze o wymiarach 21 x 29,6 cm widzimy abstrakcyjną, linearną kompozycję, która może kojarzyć się z postacią Arlekina, choć nie jest to przedstawienie dosłowne. Artysta skupia się na sugestii, oddaniu pewnego nastroju i charakteru poprzez formę i linię.
Dominują delikatne, płynne linie, tworzące organiczne kształty. Niektóre z nich są bardziej zdecydowane, inne ledwie zaznaczone, co dodaje kompozycji lekkości i dynamiki. Trudno jednoznacznie zidentyfikować konkretne elementy. Można dostrzec zarysy przypominające fragmenty ubioru, maski, a nawet elementy twarzy, jednak są one silnie zinterpretowane, przetworzone przez artystę. Układ elementów jest asymetryczny, co wzmacnia wrażenie ruchu i niepokoju, charakterystyczne dla postaci Arlekina. Szkic emanuje pewną tajemniczością i melancholią. Delikatność linii i subtelność form sugerują ulotność chwili, przemijanie.
Tytuł „Arlekin” nadaje dziełu pewien kontekst. Arlekin, postać z commedia dell’arte, jest symbolem zmienności, maski, ukrytej tożsamości. Szkic Bertrandta wydaje się oddawać tę wieloznaczność i nieuchwytność. Nie jest to portret konkretnej postaci, lecz raczej próba uchwycenia jej ducha, esencji.
„Arlekin, szkic (367)” to intrygujące dzieło, które zachęca do refleksji i interpretacji. Abstrakcyjna forma i subtelna linia pozwalają widzowi na swobodne odczytanie i odnalezienie własnych skojarzeń. Jest to przykład charakterystycznego stylu Andrzeja Bertrandta, który operuje sugestią i metaforą, pozostawiając przestrzeń dla wyobraźni.